دلم می‌خواست تا صبح بنشینم و هم پای موسیقی آب، برای درختان بخوانم

سرود عشق، ترانه محبت و گفتن از تمام آرامشی که آن محیط به من می‌دادند.

صبح وقتی چشمانم را به روی تمام درختان و پروانه‌ها گشودم، ترانه آب دیگر نبود و به جای آن بلبلان می‌نواختند. در آن جا درختان با هوایی پاک تنفس می‌کنند و از هوای آلوده شهر هیچ نمی‌دانند، در آن جا کسی از خواب آلودگی، یک نواختی، تنفر، لجبازی… خبر ندارد.

دوربین موبایلم را روشن کردم تا تمام آن چه را می‌بینم در عکس به نمایش بگذارم باز هم نشد.

باز هم نشد عشق و محبتی که پروانه‌ها آن جا نثارم می‌کردند را به تصویر بگذارم.

در آن جا بعد از مدت‌ها آرامشم را یافتم…

و تمام عشق قلبم که مدت‌ها بود خاموش شده بود.

من ماندم و خدا…

و باز شب فرا می‌رسد با تمام مصابیح زیبایش، با تمام عاشقانی که در آسمان گرد هم جمع آمده‌اند.

انگار آسمان روستای کویر جشن ستاره‌هاست و شهاب‌ها فشفشه‌هایی که ستارگان برای ورود مهتاب به آسمان می‌زنند…

مهتاب، به مانند مادری در کنار تمام کودکانش می‌رقصد با انوار زیبایی که دارد و دامن چین چینش که با تکان خوردنش یک آدم را مست وجودش می‌کند…

مهتاب، خورشید شب، آن وجود تنها و یگانه که وجودش در مرداب دوتاست یکی خودش و دیگری عکسی که مرداب از او می‌گیرد با تمام عشوه‌هایش…

هر چی گفته‌ام و هرچی که در روستاست برای همه آشناست و قابل لمس و قابل باور

اگر چه من کمی توصیفات عمیق به کار بردم اما همه واقعیت دارد…

او به یادم آورد که من چه کسی هستم…